ทุกชีวิตที่กำเนิดขึ้นมาบนโลกนี้ต่างต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตให้รอดพ้นจากอันตราย มันเป็นสัณชาตญาณอย่างนั้นหรือ? จนมาถึงปัจจุบันสิ่งมีชีวิตหลายๆชนิดได้วิวัฒนาการตัวเองขึ้นมาเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีขนาดใหญ่ขึ้น มีการเจริญเติบโตของสมอง ร่างกาย ส่งผลให้อยู่ร่วมกันได้เป็นสังคมใหญ่ แต่การแข่งขัน ความอยู่รอด ก็มีให้เห็นทั้งสิ้่น
ตั้งแต่วัยเด็กผู้เขียนก็เป็นอีกคนที่กระหายคำว่าได้และชัยชนะ อย่างไรก็ดีชัยชนะของผู้เขียนเกิดขึ้นได้ด้วยความเพียรพยายามตามกำลังที่มีในแต่ะช่วงวัย ไม่ได้ไปทำร้ายหรือเหยีบบย่ำผู้อื่นให้จมดินหรือใช้ผู้อื่นเป็นบันไดในการปีนขึ้นไปอยู่บนที่สูง และทุกครั้งที่มีความรู้สึกอยากได้ อยากแข่งขัน เกิดความร้อนรน ร้อนใจทุกครั้ง เมื่อการกระหายชัยชนะได้ปะทุขึ้น ความวิตกกังวล ความเครียดต่างๆก็ตามมา เมื่อได้รับซึ่งชัยชนะก็เป็นสุขเพียงชั่วครู่เมื่อสูญเสียซึ่งชัยชนะต้องตรอมตรมแทบสิ้นใจ แต่สิ่งเหล่านี้ยังเป็นเหมือนเรื่องปกติของปัจเจกที่ต้องแข่งขันอยู่เรื่อยไปแม้กระทั่งกับตัวเอง.......
จนมาถึงวันนี้เมื่อผู้เขียนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ และได้ทำหน้าที่ของครูคนหนึ่งที่ไม่คิดเปรียบเทียบเด็กหรือตัดสินใคร ว่าเก่ง/ไม่เก่ง ดี/ไม่ดี ในทางตรงกันข้ามครูคนนี้กับยอมรับในความแตกต่างของศิษย์ และเห็นความงดงามของเด็กๆทุกคน อีกทั้งความไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิงของเด็กๆยังทำให้ครูสนุกและได้เรียนรู้วิธีการสอน รวมทั้งได้สรรหากิจกรรมที่เหมาะสมเพื่อช่วยเหลือส่งเสริมให้เด็กๆได้มีพัฒนาการต่างๆ ส่วนในอนาคตหากเด็กๆต้องพบเจอกับเวทีของการแข่งขัน ครูเชื่อว่าเด็กๆจะมีภูมิคุ้มกันด้วยปัญญาและความเชื่อมั่นในสิ่งที่เธอเป็น เรียนรู้และเผชิญกับสิ่งที่รออยู่อย่างเข้มแข็ง
