ท่ามกลางความเงียบ.......ร่างที่นอนเอกเขนกของข้าพเจ้ากำลังรู้สึกเบา สบาย สงบ
ปราศจากเสียงอึกทึกจากภายนอก ทั้งภายในใจได้ปลดเปลื้องถึงสิ่งที่เป็นกังวล
ช่วงเวลาดีๆอย่างนี้คือสิ่งที่พึงปรารถนา...
เมื่อเกิดความสงบ สติ ความระลึกรู้ก็บังเกิด แม้มันจะไม่ได้ฉลาดปราชญ์เปรื่อง แต่ก็ไม่ได้โง่เขลาเสียจนแยกแยะไม่ได้ มีเวลาได้ทำในสิ่งที่รัก เช่น อ่านหนังสือสักเล่ม การอ่านหนังสือก็เป็นการพักผ่อนอย่างหนึ่ง ซึ่งก่อนหน้านี้มือทั้งสองได้เร่งทำงานอย่างหนัก ที่เค้าว่ากันว่า "ทำงานจนมือหงิก" ดีที่มันไม่ได้หนักหนาสาหัสจนบีบคั้นให้จิตป่วน.....
ในห้วงหนึ่งของความคิด ข้าพเจ้าได้ลองสั่งให้นิ้วทั้งห้าซีกซ้ายได้เคลื่อนไหว รู้สึกได้ถึงความเมื่อยล้า นึกขอบคุณสองมือที่เค้าเมตตาช่วยทำให้ข้าพเจ้าทำงานจนสำเร็จ....รู้สึกรัก...พอใจ ไม่ใช่แค่สองมือเท่านั้นทุกอย่างที่ประกอบเป็นเรานั้นล้วนมีคุณทั้งสิ้น....ข้าพเจ้าคงไม่ต้องตอบแทนบุญคุณ แต่ควรดูแลรักษารูปอันเป็นที่ตั้ง ได้แก่ร่างกายและอวัยวะทุกส่วนให้ดีที่สุด.....
เมื่อทั้งหมดทั้งมวลของความคิดได้ปะทุขึ้น...ก็เกิดรู้สึกสำนึกในบุญคุณของผู้ที่ให้โอกาสเราได้ก่อกำเนิดมา นั่นคือ "บิดามารดา" ........
