การวางเฉย

              การวางเฉย...เป็นสิ่งที่ได้ทำได้ยากจริงๆ เนื่องจากโครงสร้างของสมองนั้นทำให้มนุษย์ไม่อยู่นิ่ง ต้องคิดวุ่นวายตลอดเวลา  แล้วได้ความที่เราต้องอยู่ร่วมกับคนอื่น ได้พบปะพูดคุยกับผู้คนมากหน้าหลายตา เกิดการสร้างปฏิสัมพันธ์เกิดขึ้น ทำให้เราต้องรับรู้ ประสบพบเจอเรื่องราวมากมาย ซึ่งเรื่องนั้นก็ทำให้เกิดความพอใจก็ได้  เกิดความทุกข์ใจก็ได้  อารมณ์ของเราก็ย่อมแปรปรวนไปเรื่อยๆไม่คงที่สักครั้ง....แล้วเราจะปล่อยวางและวางเฉยได้อย่างไร...
             

พึ่งคิดได้

ท่ามกลางความเงียบ.......ร่างที่นอนเอกเขนกของข้าพเจ้ากำลังรู้สึกเบา สบาย สงบ
ปราศจากเสียงอึกทึกจากภายนอก  ทั้งภายในใจได้ปลดเปลื้องถึงสิ่งที่เป็นกังวล
ช่วงเวลาดีๆอย่างนี้คือสิ่งที่พึงปรารถนา...
เมื่อเกิดความสงบ  สติ ความระลึกรู้ก็บังเกิด แม้มันจะไม่ได้ฉลาดปราชญ์เปรื่อง แต่ก็ไม่ได้โง่เขลาเสียจนแยกแยะไม่ได้  มีเวลาได้ทำในสิ่งที่รัก เช่น อ่านหนังสือสักเล่ม การอ่านหนังสือก็เป็นการพักผ่อนอย่างหนึ่ง ซึ่งก่อนหน้านี้มือทั้งสองได้เร่งทำงานอย่างหนัก ที่เค้าว่ากันว่า "ทำงานจนมือหงิก" ดีที่มันไม่ได้หนักหนาสาหัสจนบีบคั้นให้จิตป่วน.....
ในห้วงหนึ่งของความคิด ข้าพเจ้าได้ลองสั่งให้นิ้วทั้งห้าซีกซ้ายได้เคลื่อนไหว  รู้สึกได้ถึงความเมื่อยล้า  นึกขอบคุณสองมือที่เค้าเมตตาช่วยทำให้ข้าพเจ้าทำงานจนสำเร็จ....รู้สึกรัก...พอใจ  ไม่ใช่แค่สองมือเท่านั้นทุกอย่างที่ประกอบเป็นเรานั้นล้วนมีคุณทั้งสิ้น....ข้าพเจ้าคงไม่ต้องตอบแทนบุญคุณ แต่ควรดูแลรักษารูปอันเป็นที่ตั้ง ได้แก่ร่างกายและอวัยวะทุกส่วนให้ดีที่สุด.....
เมื่อทั้งหมดทั้งมวลของความคิดได้ปะทุขึ้น...ก็เกิดรู้สึกสำนึกในบุญคุณของผู้ที่ให้โอกาสเราได้ก่อกำเนิดมา นั่นคือ "บิดามารดา" ........

ว่าด้วย....

เชื่อเถอะไม่มีใครปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความทุกข์ได้ตลอดเวลา
ปัจจเจกชนจะค้นพบคำตอบได้ด้วยตนเองว่าจะจัดการกับชีวิตตนเองอย่างไร
บางครั้งความห่วงใยที่บริสุทธิ์อาจจะกลายเป็นการครอบงำหรือล้ำเส้น
อย่าตัดสินใครจากความรู้สึกของเรา หากเรายังไม่รู้จักเขาดีพอ...
หนทางสุดท้ายคือการร้องขอ...หากไปต่อไม่ไหวจริงๆ
ปรารถนาให้ทุกคนมีความสุข

ตัวชี้วัด.....ความดี

....ก่อนที่จะเขียนถึงเรื่องนี้ได้หลับตานึกย้อนไปถึงตอนที่เป็นนิสิต..............มีอาจารย์ท่านหนึ่งตั้งคำถามกระตุ้นการคิดแก่นิสิตว่า "พวกเธอคิดว่าตัวเองเป็นคนอย่างไร.....ใครคิดว่าตัวเองเป็นคนดีบ้าง" ตัวเราก็ตาตั้งยกมือด้วยความมั่นใจ พลางคิดในใจว่าฉันนี่แหละคนดี เพราะฉันทำทุกอย่างที่ลูกที่ดี เพื่อนที่ดี นิสิตที่ดีพึงทำ...สักพักก็มีเพื่อนชายคนหนึ่งยกมือแล้วพูดแทรกขึ้นว่า "ผมไม่ปักษ์ใจว่าใครคือคนดี แม้กระทั่งตัวผม เพราะความดีมันวัดไม่ได้ อะไรคือความดี เป็นตัวยังไงเรายังไม่รู้เลย"........ตอนนั้นหลังจากที่ฟังเพื่อนพูดให้รู้สึกฉงนไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนพูดและรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ขวางโลกจริงๆ...
....เวลาผ่านไปเกือบสิบปีกลับมาย้อนคิดในสิ่งที่เพื่อนพูด ความรู้สึก ความเข้าใจนั้นแตกต่างจากเดิมมาก เฝ้าถามตัวเองเหมือนกันว่าอะไรคือความดี สิ่งดีงามที่หลายคนให้นิยามนั้น แท้จริงแล้วเป็นอย่างไร....แล้วเราเป็นอย่างไร...ตัวเราก็คิดว่าเราเป็นคนดี เราสุดยอดแล้ว เรานี่แหละวะ ............แต่.......... ทำไม้ทำไมยังมีคนไม่ชอบเรา ยังมีคนตำหนิติเตียนวิพากษ์ วิจารณ์เรา เสียๆหายๆ เออ...มันแปลกดีนะ......
.....คิดไปคิดมาทำให้นึกถึงคำกล่าวที่ว่า มนุษย์น่ะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ยังบกพร่องอยู่......อ้อเป็นอย่างงี้นี่เอง