ไม่เสียชาติเกิด

เกิดมาเป็นมนุษย์ นอกจากการสำรวมกาย วาจา ใจ อีกทั้งทำความดีไม่เบียดเบียนผู้อื่นแล้ว
เราควรรู้จักสอนตัวเองให้เป็น โดยน้อมนำคำสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า
มาปฏิบัติ.............ถึงจะขึ้นชื่อได้ว่า "ไม่เสียชาติเกิด"

งดงาม

ความนอบน้อม...ปล่อยวาง
และเมตตาต่อทุกสรรพสิ่ง
คือความงดงามแห่งชีวิตโดยแท้

เรื่องเล็ก

หากใจยึดติดย่อมเกิดทุกข์ โดยแท้จริงแล้วความทุกข์นั้นไม่มีตัวตน มองไม่เห็น และเป็นแค่ธุลีในจักรวาล

อบรมใจ

ใจนี้เองที่เป็นธาตุสำเร็จ
ใจนี้เองที่เป็นเหตุแห่งทุกข์
ใจนี้เองที่บำเรอสุข
ใจนี้เองที่อ่อนแอ
ใจนี้เองที่เต้นเร้า
ใจนี้เองที่โง่เขลา
ใจนี้เองคือใจเรา
ใจนี้เองที่เฝ้าดู
ใจนี้เองที่สอนสั่ง
ใจนี้เองที่พึงรู้
ใจนี้เองจงมาดู
ใจนี้คือของกูจงดูเอา

ผิดหวังเพราะยึดติด

เมื่อใดที่คนเรายึด โยง ใยไปที่คนอื่น
เราอาจรู้สึกอบอุ่น มั่นคง ในแรกขณะ
เมื่อสายใยบางๆนั้นค่อยๆหลุด และขาดไป
ทันใด ความอบอุ่น มั่งคงพลันสลาย
เมื่อนั้น เราอ่อนล้า โรยแรง
หนึ่งกาย แน่นิ่ง ดั่งไร้วิญญาณ
เมื่อนั้นกลับคืนสู่ตัวตน
ดูตน ดูใจ ด้วยพินิจ
ใคร่ครวญ แท้จริงเรานั้นยึดติด
หวังผิดจึงผิดหวัง ดังได้ตรอง

ตื่นโดยตรอง

ตื่นโดยธรรม

เปิดใจ เปิดตน

การดูตน อย่างพินิจ เราจะมองเห็นตัวตนดั่งกระจกสะท้อน

เงาในกระจก มองไปด้านใดย่อมเห็นด้านนั้น

มองด้านเดียว เห็นด้านเดียว

มองทุกด้าน เห็นทั้งหมด

ขึ้นอยู่กับปัญญา และการวางใจให้เป็นกลาง

เมื่อเห็นแล้ว จงอย่านิ่งเฉย เพราะนั่นไม่เกิดประโยชน์

เห็นแล้ว ให้หาทางแก้ไข ปรับปรุง ทบทวนตัวเอง

ส่วนใดที่ขาดให้เติม ส่วนใดที่เกินให้ลด

เปิดใจ เปิดตน อย่าปล่อยให้น้ำเอ่อล้นออกมาจากแก้ว

เธอโชคดีแค่ไหน ที่มีกัลยาณมิตรคอยชี้ทาง